Met de klemtoon op het woord onnodig, wordt het lijden nog dramatischer. Het lijden aan realiteiten is erg. Het lijden aan irrealiteiten, is een lijden dat niet zou hoeven. Dat is bedroevend.

De psycho-emotioneel gestoorde mens heeft geen zicht op zijn eigen fictie natuurlijk, anders zou hij er zich onmiddellijk van bevrijden. Hij is als een Don Quichotte die tegen de windmolens vecht. Hij waant zich volledig afhankelijk van het welslagen in de vervulling van zijn ego-referenties en is dermate daarop gefocussed dat hij de realiteit niet in zijn blikveld kan vangen (vrgl oogafwijkingen).

Zou het de persoon gegeven zijn zichzelf en zijn strijd te beschouwen van uit een ander gezichtspunt dan het zijne, dan zou hij al snel de fictiviteit ervan doorzien. Het zijn dus mensen vaak met goede capaciteiten en goede omstandigheden, maar die gevangen zitten in een nauw web van fictieve normen en waarden, die voor hen echter de status van onwrikbaar hebben.

De psycho-emotionele stoornis veroorzaakt onnodige lijden in de vorm van

This text is copyright 1999 by Annette Vogels