In deze stelling wordt de moeder (de eerste opvoeder) bij uitstek verantwoordelijk gehouden voor de kwaliteit van bestaan van de mensheid (sic!).

Het spreekt vanzelf dat dit een theoretisch uitgangspunt is want niemand is perfect. Maar uitgaande van deze stelling komt men tot  de conclusie dat de moeder een zekere mate van evenwicht dient te hebben en niet zelf afhankelijk dient te zijn van allerlei ego-referenties of haar kinderen daarvoor te gebruiken (sic!).

Een natuurlijk gevoel van eigenwaarde is een vereiste om kinderen liefde en respect te garanderen, zodat zij niet gedwongen worden tot compensatie strategieen die hen en hun omgeving ongelukkig maken.